Գրիգոր Նարեկացու (951-1003) «Հաւուն, հաւուն» հարության տաղն է՝ Էլլադա Չախոյանի կատարմամբ։ Դաշնամուրով նվագակցում է Էլեոնորա Ոսկանյանը։
«Հաւուն, հաւուն» տաղում ասվում է, որ թռչունն արթնանալով դիտում է հեթանոսներին, ապա ձայն տալիս իր սիրելի տատրակին՝ նրան անվանելով «հարսնուհի» և կանչելով ինձերի բնակատեղի լեռներից ու այծյամներով լեցուն դաշտերից: Սրանք փոխաբերական պատկերներ են, որոնցով հարուստ է Նարեկացու տաղերգությունը: Բնագրում օգտագործված է «հավ» բառը, որը հին հայերենում նշանակել է թռչուն ընդհանրապես: Արևի վեր բարձրանալու հետ արթնանում են թռչունները և իրենց ծլվլոցներով ու կանչերով լցնում նոր բացվող օրը: Այդպես էլ այստեղ Քրիստոսի Հարությամբ նոր օր է բացվում համայն մարդկության համար: Չէ՞ որ Քրիստոսը հաղթեց մահին, դժոխքից դուրս բերեց բոլոր հանգուցյալների հոգիները, որոնք, ադամական մեղքը ժառանգելով, մահից հետո այնտեղ էին գնացել: Սա արդեն մի նոր օր էր մարդկության կյանքում՝ զերծ մահվան սարսափից և լեցուն աստվածային լույսով: Եվ այդ նոր օրվա լույսը շուտով պիտի ծագեր նաև հեթանոս ժողովուրդների վրա, որոնց դիտում է հավքը:
Տաղի հաջորդ հատվածներում մեր առջև ներկայանում է խնջույքի տեսարան, որտեղ հաց և անուշահամ գինի է մատուցվում՝ ի հրավեր հարսանիքի: Եվ հարսանիքին ներկա նորանոր ժողովուրդներին հյուրասիրում են այդ հացով ու գինով, որպեսզի նրանք ապրեն անսպառ, անվախճան և հավիտյան:
Ինչի՞ մասին է խոսքը: Քրիստոսը համարվում է Երկնային փեսան, իսկ հարսնացուն Եկեղեցին է, ո՛չ թե շենքը,