ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ - ΝΟΤΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ~ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΜΟΥ...

Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε...θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες ?? Ουρλιαχτά που φωνάξαν “ΑΕΡΑ“ . . . . . . Πατρίδα μου Στίχοι: Μουσική: Μαυράκης Χρήστος Πρώτη εκτέλεση: Νότης Σφακιανάκης Αφήγηση: Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν. Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν, να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν. Κι όμως να κι ανδρειωμένοι τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά: “Μολών Λαβέ“. Δεν είναι μύθος μη γελιέστε, στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε σε τούτους τους άμοιρους καιρούς. Τραγούδι: Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε να ξημερώσει κι η μέρα φοβότανε λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν’ ανατείλει να μη δει το κακό που ερχότανε. Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους αισθανθήκαν το μεγάλο κακό τις χιλιάδες ανάσες και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Πατρίδα μου αγαπημένη ποια κατάρα σε βαραίνει πόση μοναξιά. Τα παιδιά σου διαλεγμένα σ’ ένα θάνατο ταγμένα και στη ξενιτιά. Πατρίδα μου ... Αφήγηση: Που είστε παλικάρια; Γιατί; και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι; Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει. Τραγούδι: Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει για το χάραμα χρώματα λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει να μη δούμε το αίμα στα σώματα ουρλιαχτά που φωνάξαν “ΑΕΡΑ“ θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα τη χαμένη πατρίδα. Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλι