Հաշմանդամ երեխաների սրբությունը, Ջրաշխարհն ու Համազգային Պահքը

Երեկ կռապաշտություն տեսանք համայակական խաղերի բացմանը, այսօր մի խայտառակ պատմություն լսեցինք Վանաձորից ջրաշխարհ եկած հաշմանդամություն ունեցող երեխաների հետ կապված ու մարդ էլ չգիտի որի մասին խոսի, սրանց մասի՞ն, թէ Արցախի թեմի հայտարարած շաբաթապահքի ու համազգային աղոթքի, որը շատ շատ կարևոր է, մեր կյանքերը վերահաս պատուհասից փրկելու համար։ Բարի օր եղբայներ ու քույրեր։ Ջրաշխարհի մանրամասներին չեմ անդրադառնա, բայց սրտի ցավով եմ ասում, որ Հայաստանում, նույնիսկ ընտանիքների մեջ դեռ ամբողջությամբ չի ձևավորվել սեր ու կարեկցանք հաշմանդամություն ունեցող երեխաների նկատմամբ, էլ ուր մնաց թէ ամբող հասարակության մեջ։ Մի անգամ մի ընտանիքի հետ էի խոսում, տատիկը սեփական հաշմանդամություն ունեցող թոռան համար ինձ ասեց, “է ավելի լավ չէ՞ր աբորտ անեյին հանեյին, եթե երեխան այդպես պիտի ծնվեր։“ Ես երբ դա լսեցի, էլ չիմացա ինչ անեյի՝ լացեի թէ ողբայի։ Ժողովուրդ ու բարեկամներ, հասկացեք, հաշմանդամություն ունեցող երեխաները փրկության խաչ են ծնողների, ազգականների ու հասարակության համար։ Նրանց սիրելով, կարեկցելով, նրանց համար հոգալով մենք ավելի լավ մարդ ենք դառնում, մենք խոնարհվել ու համբերել ենք սովորում, մենք փշրում ենք մեր հպարտությունը։ Հաշմանդամություն ունեցող մի ծնող ինձ միանգամ ասեց, որ իր երեխան փրկեց իրեն, դարձի բերեց իր անառակ ու անբարոյական էգոիստ կյանքից, դեպիք Քրիստոս, դեպի խոնարհություն, համբերություն ու ապաշխարություն։ Խնդրում եմ մինչև վերջ լսեք, որովետև ա&#