7 ШАРТ АБУЛ БАР ЗИДДИ РАД ШЕЙХ АБДУЛЛА ИБН ИБРИН

Ва аммо шарти ҳафтум бошад, пас ин қабул аст, қабул - яъне қабул кардани ҳамаи он чие, ки аз ҷониби Аллоҳ таъала омадааст. Ва набудани рад (ё изҳори норизоӣ) ягон чизе аз шариат. балки, (инсон) шариатро пурра қабул мекунанд, бо қалби шод ва итоат карда ба ӯ. Аммо онҳое, ки қабул намекунанд ӯро, пас онҳо содиқин нестанд, ва аҳли “ля иляҳа илля Аллоҳи“ ҳақиқи нестанд. Ва онҳо аҳли тавҳиди ҳақиқи ва маънои “ля иляҳа илля Аллоҳи“ ҳақиқи нестанд. Ва инчунин онҳое, ки қабул мекунанд баъзе чизҳоро, ва қабул накарда дигарҳояшро - онҳо инчунин содиқин нестанд, Аллоҳ таъала яҳудиёнро мазаммат карда, гуфт: وَإِن یَأۡتُوكُمۡ أُسَـٰرَىٰ تُفَـٰدُوهُمۡ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیۡكُمۡ إِخۡرَاجُهُمۡۚ أَفَتُؤۡمِنُونَ بِبَعۡضِ ٱلۡكِتَـٰبِ وَتَكۡفُرُونَ بِبَعۡضࣲۚ Ва агар онҳо ба сурати асир наздатон биёянд пас дар баробари озодиашон] фидя мегиред, ҳол он ки ихроҷи онон [аз ҳамон оғоз] бар шумо ҳаром буд. оё ба баъзе аз китоб [-и осмонӣ имон меоваред ва ба баъзе аз онҳо кофир мешавед? فَمَا جَزَاۤءُ مَن یَفۡعَلُ ذَ ٰ⁠لِكَ مِنكُمۡ إِلَّا خِزۡیࣱ فِی ٱلۡحَیَوٰةِ ٱلدُّنۡیَاۖ وَیَوۡمَ ٱلۡقِیَـٰمَةِ یُرَدُّونَ إِلَىٰۤ أَشَدِّ ٱلۡعَذَابِۗ Пас, ҷазои ҳар касе аз шумо, ки чунин кунад, ҷуз расвоӣ ва хорӣ дар ин ҷаҳон нахоҳад буд ва дар рӯзи қиёмат ба шадидтарин азоб гирифтор мешаванд; (2:85) Барои чи? барои он ки онҳо имон меоварданд ба баъзе аз китобҳо ва кофир мешуданд ба баъзеи дигараш, баъзеашро қабул мекарданд, ва баъзеашро тарк мекарданд. Қабул мекарданд, он чиеро, ки ба онҳо осон буд ё он чие, ки аксари одамон меписандиданд. (яъне он чие, ки ба онҳо писанд буд) وَكَذَ ٰ⁠لِكَ مَاۤ أَرۡسَلۡنَا مِن قَبۡلِكَ فِی قَرۡیَةࣲ مِّن نَّذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتۡرَفُوهَاۤ إِنَّا وَجَدۡنَاۤ ءَابَاۤءَنَا عَلَىٰۤ أُمَّةࣲ وَإِنَّا عَلَىٰۤ ءَاثَـٰرِهِم مُّقۡتَدُونَ Пеш аз ту низ ҳар [паёмбари] ҳушдордиҳандаеро ба ҳар шаҳре фиристодем, сарватмандони саркаши он шаҳр мегуфтанд: «Ниёгонамон низ ҳамин оинро доштанд ва мо [низ] роҳи ононро дунбол мекунем» [Аз-Зухруф: 23] إِنَّا كَذَ ٰ⁠لِكَ نَفۡعَلُ بِٱلۡمُجۡرِمِینَ (34) إِنَّهُمۡ كَانُوۤا۟ إِذَا قِیلَ لَهُمۡ لَاۤ إِلَـٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ یَسۡتَكۡبِرُونَ (35) وَیَقُولُونَ أَىِٕنَّا لَتَارِكُوۤا۟ ءَالِهَتِنَا لِشَاعِرࣲ مَّجۡنُونِۭ (36) Бе тардид, Мо бо гунаҳкорон инчунин [рафтор] мекунем Онон буданд, ки чун ба эшон гуфта мешуд: «Маъбуде [барҳақ] ҷуз Аллоҳ нест» саркашӣ [ва такаббури] мекардандва мегуфтанд: «Оё мо маъбудонамонро ба хотири [сухани] шоире девона тарк кунем?» [Ас-Саффат: 34-36] عَنْ ‏أَبِي مُوسَى عَنْ النَّبِيِّ ﷺ ‏قَالَ: ‏مَثَلُ مَا بَعَثَنِي اللَّهُ بِهِ مِنْ الْهُدَى وَالْعِلْمِ كَمَثَلِ ‏ ‏الْغَيْثِ ‏ ‏الْكَثِيرِ أَصَابَ أَرْضًا فَكَانَ مِنْهَا نَقِيَّةٌ قَبِلَتْ الْمَاءَ فَأَنْبَتَتْ ‏ ‏الْكَلَأَ ‏ ‏وَالْعُشْبَ