Kaskinauris. Nauriin nostoa, valmistusta ja silmist talveksi vuodelta 1938-1939

Репа, которая, как сообщается, является самой древней финской культурой, типичное для подсчечно-огневого земледелия. В золе репа вырастает крупной и приятной на вкус, потому что в ней нет сорняков и жуков. Репу сеют в день Святого Петра (29.6.), поэтому даже в непогожее лето дорогу выжигают и чистят. Старый метод заключается в том, чтобы посеять репу плевком. Если во время посева пойдет дождь, старое правило гласит, что немедленно нужно сделать яму, потому что урожай будет хорошим. Уборка репы проводится во время последних уборочных работ в день Миккели (29.9.). В прошлом репа была деликатесом и самым важным корнеплодом до момента появления картофеля. Репа очень богата витаминами, поэтому неудивительно, что древние финны могли обходиться без плодов этого дерева и других современных источников витаминов. Репа на пожоге доставляет особое удовольствие, так как урожай можно было попробовать сразу же, приготовленный на месте, тушеный в рагу или на огне камней, нагретых в ямах. На пожоге репу выдергивали из земли или бросали в яму, вырытую на склоне холма. Ботва либо запекалась, либо помещалась на ясли в качестве зимней кормушки для коров. Ночь мы провели в теплом сосновом лесу с белыми расщелинами. Густав Вилкуна Nauris, joka tiettävästi on vanhin suomalainen viljelyskasvi, on kuten ruiskin tyypillinen tulenmaan kasvi. Tuhkatussa maassa se kasvaa kookkaaksi ja hyvänmakuiseksi, sillä sitä eivät rikkaruohot ja maakirput vaivaa. Nauris kylvetään Pietarin päivän (29.6.) tienoilla joten huononakin kesänä raate on ehditty saada paloksi ja siivotuksi. Vanhastaan nauris kylvetään sylkemällä. Jos kylvön päälle sataa, kehottaa vanha sääntö heti ryhtymään kuopan tekoon, sillä sadosta tulee hyvä. Nauriin korjuu suoritetaan viimeisenä sadonkorjuutyönä mikkelin (29.9.) aluspäivinä. Nauris oli entisaikojen herkku ja tärkein juurikasviennen perunan maahantuloa. Nauris on erittäin vitamiinipitoinen; ei siis ole ihme, että muinaissuomalaiset tulivat toimeen ilmanetelän hedelmiä ja muita nykyisiä vitamiinilähteitä. Nauris halmeelle meno oli mieleistä, sillä satoa voitiin maistella heti paikan päällä keitettyinä haudikkaina tai maakuopissa kuumennettujen kivien lämmössä haudutettuina paasikkaina. Halmeella nauriit nyhdettiin maasta eli luotiin ja listittiin ja pantiin mäen rinteeseen valmistettuun kuoppaan. Naatit joko pantioitiin tai pantiin haasialle lehmien talviseksi herutushauteeksi. Yön tienoo vietettiin havulakassa rakovalkean lämpimässä. Kustaa Vilkuna