Գրիգոր Նարեկացի, Տաղ Վարդավառի - Վազգէն դպիր

Գոհար վարդն վառ առեալ ի վեհից վարսիցն արփենից: Ի վեր ի վերայ վարսից ծավալէր ծաղիկ ծովային: Ի համատարած ծովէն պղպջէր գոյնն այն ծաղկին, Երփին երփնունակ ծաղկին շողշողէր պտուղն ի ճղին: Քրքում վակասիր պտուղն սնանէր խուռն տերևով. Տերևն տաւիղ տուողին զոր երգէր Դաւիթ հրաշալին: Ի փունջ խուռներամ վարդից գոյնզգոյն ծաղկունք ծաղկեցան: Այդ սօս ու տօսախ ծառերդ վարդագոյն ոստս արձակեցին: Այդ նոճ ու բողբոջ արօսդ զարդ առեալ վարդն շուշանին. Շուշանն շողէր հովտին, շողշողէր դէմ արեգականն. Այն հիւսիսային հովէն հով հարեալ գոհար շուշանին. յԱյն հարաւային լեռնէն քաղցր օդով ցօղէր շուշանին: Շուշանն շաղով լցեալ, շող-շաղով և շար մարգարտով: Ծաղկունքդ ամէն շաղ առին, շաղն յամպէն, ամպն յարեգակնէն. Աստեղքդ ամէն շուրջ առին, դէմ լուսնին գունդ-գունդ բոլորին: Գունդ-գունդ խաչաձև գնդակ, յօրինուած երկնից շուրջանակ: Փառք Հօր և Որդւոյն յաւէտ, սուրբ Հոգւոյն այժմ և յաւիտեանս: