Саан олым жетер ме
Талай күндер, “гүлім” сені көрмегелі,
Келбетіңе тамсанып, сезім-ойға ермегелі.
Сағындым ғой шын сағындым жаным сені,
Сағынармысың, «арманым», сен де мені???
Айлар-жылдар, сені «гүлім» көре алмадым,
Суретіңе қарауменен,
Өзімді-өзім мен алдадым.
Гүлім менің, саған қолым жетер ме,
Әлде мені күтуде ме,
Махаббат-азап, алда мұң???
Мен алдандым, суретіңе қарауменен,
Сенсіз өткен, әр сағатты санауменен.
«Махаббат, арманың-кім?»-десе біреу,
«Аппақ, гүлім-арманым, өзің»-дер ем...
«Гүлім» мәңгі, жүрегімде қаласың,
Өзің жоқта күңіренер,
Ұлықбек-ғашық бала шын...
«Гүлім»-мәңгі, арманымсың сен менің,
Жүрегімде, «аппақ гүлім», өзің ғана дарасың...
«Гүлім»-мәңгі жүрегімде қаласың,
Көңілімді баурап алып барасың...
Шіркін-ай, мен аңсаған күн туар ма,
Ұлым сені, деп жүрсе ғой «анашым»!!!